DO PRACER E DA MORTE

Do pracer e da morte conforma unha radiografía inevitablemente parcial, mais con vocación universalizadora, da humanidade ante as dúas grandes ansias da súa existencia: a satisfacción das paixóns e a fraxilidade da vida.
Transitamos entre os clarescuros da peste e o amor; sempre á procura dun lugar propio e de mans que nos dean acougo. E o teatro é para A Feroz unha metáfora dese territorio e contén, probablemente, máis verdade ca el mesmo.
O pracer, o desacougo, o medo, a morte, a ausencia de certezas sólidas, a co-habitación nun planeta que se acaba con outros seres igual de fráxiles e incompletos… En definitiva, a ausencia de finalidade, sobrevoa un traballo cuxos puntais movedizos son a experiencia propia e as versións destes asuntos que outrxs achegaron e achegan ao tema.
Máis unha vez, os modos de facer d’A Feroz levan a que o traballo físico, a composición da música e mais a escrita do texto se inicien e evolucionen ao tempo.
Mentres os nosos corpos indagan nas dualidades gozo/dor, fe/desesperanza, virtude/vicio, etc. a palabra transita por unha ponte que une referencias e elementos dos derradeiros sete séculos coa nosa percepción actual do gozo e a caducidade.